Ο Κομφούκιος είχε πει πως η μεγαλύτερη νίκη μας δεν είναι πως δεν πέφτουμε ποτέ, αλλά πως κάθε φορά που πέφτουμε, σηκωνόμαστε και πάλι. Όσοι έζησαν τις προσπάθειες μου, με είδαν δυο φορές να πέφτω, αλλά κάθε φορά να σηκώνομαι και να επιμένω. Έτσι με θράσος μπήκα τρίτη φορά στον αγώνα με ένα διαρκές πέπλο μιας ακόμα αποτυχίας να αιωρείται πάνω από την καταρρακωμένη αυτοπεποίθησή μου. Αλλά φέτος ήταν όλα αλλιώς.
Ήμουν πιο δυνατή από τα αγαπημένα μου βουνά, και είχα την εμπειρία των προηγούμενων δύο ετών. Αλλά κυρίως πιο αποφασισμένη την κρίσιμη στιγμή που θα καλούμουν να σφίξω τα δόντια και να πορευτώ με πόνο, ότι έτσι θα έπραττα. Και ήρθε η στιγμή της λεπτής αυτής γραμμής όπου εκεί που σε κυριεύει ο φόβος ότι και πάλι δεν θα φτάσεις στον Βασιλιά Λεωνίδα, οι κουβέντες των δικών σου ανθρώπων, η συνύπαρξη με συναθλητές που ισορροπούν κι αυτοί σαν σχοινοβάτες στις δύσκολες συνθήκες αυτού του αγώνα, οι παράγοντες του ίδιου του Σπαρτάθλου που πιστεύουν σε εσένα, ξυπνούν μέσα σου την εμπιστοσύνη σε όσα μπορείς να καταφέρεις.
Αν περάσεις αυτή τη λεπτή γραμμή, όλα τα υπόλοιπα έρχονται σαν φυσική συνέχεια αυτού για το οποίο έχεις τόσες πολλές φορές ονειρευτεί, φαντασιωθεί στις προπονήσεις και έχεις συζητήσει με συναθλητές σου. Μόνο που η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο συναρπαστική από κάθε όνειρο και φαντασίωση που είχες, τα συναισθήματα είναι ακόμα πιο έντονα από αυτά που σου έχουν περιγράψει.
Για 246 χιλιόμετρα ζεις απόλυτα ανθρώπινες στιγμές σε έναν απάνθρωπο αγώνα. Κάθε 10 χιλιόμετρα συναντάς ένα εμπόδιο και καλείσαι είτε σωματικά είτε ψυχολογικά να το αντιμετωπίσεις. Μόνο κάποιος που το έχει ζήσει μπορεί να νιώσει αυτό που σου χαρίζεται σαν επιβράβευση τα τελευταία 500μέτρα του αγώνα. Γιατί έχοντας φτάσει δυο φορές ήδη στο 174ο & 189ο χλμ, φέτος έμαθα ότι από εκεί και μετά είναι ένας επιπλέον αγώνας που ξεκινάει από την αρχή. Δεν έχει καμία σχέση ο αγώνας μέχρι την Νεστάνη, με τον αγώνα μέχρι το τέλος. Όταν περίπου στο 215ο χλμ άρχισα για πρώτη φορά να πιστεύω πως ίσως και να τα καταφέρω φέτος, με πήραν τα κλάματα, κι έχοντας τεταμένα τα τρία μου δάχτυλα φώναζα στους δικούς μου «τρία χρόνια, τρία χρόνια..»!
Αν με ρωτήσει κάποιος τι θα διάλεγα αν μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω …να τερμάτιζα πριν τρία χρόνια στην πρώτη μου προσπάθεια ή να μην τερμάτιζα το 2014 & 2015 πάλι για να ζήσω τον αγώνα όπως ακριβώς τον έζησα φέτος, θα διάλεγα φυσικά να ζήσω όσα έζησα φέτος. Όλα άξιζαν γι’ αυτά τα τελευταία 500μετρα της αντίστροφης μέτρησης για το άγγιγμα του Βασιλιά. Γράφτηκαν στιγμές, συγκινήσεις και σκέψεις μέσα μου, που μου εξήγησαν επιτέλους τι είναι αυτό που κάνει τους αθλητές να γυρίζουν ξανά και ξανά στην εκκίνηση κάτω από τον Ιερό Βράχο.
Μπαίνοντας στην πόλη με την σημαία στην πλάτη, και εισπράττοντας τις επευφημίες των κατοίκων στα καφενεία και μπαλκόνια όχι για εμένα, αλλά για την σημαία μας, ένιωσα μετά από χρόνια τους Έλληνες να είναι περήφανοι για τη σημαία μας. Με όσα έχουν γίνει και όσα συνεχίζουν να γίνονται στην πολιτική και οικονομική σκηνή, έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους οι έλληνες σ’ αυτό που κάποτε καμάρωναν. Έχοντας μεγαλώσει στο εξωτερικό, μου έμαθαν να αγαπώ την σημαία της πατρίδας μας, κι αυτό έλεγα στα παιδάκια που με συνόδευαν σ’ αυτό το τελευταίο χιλιόμετρο… «να αγαπάτε τη σημαία μας». Κι αυτά απαντούσαν «την αγαπάμε κυρία Άντζελα» κι έβλεπα μπροστά μου μια ελπίδα για το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων γενικότερα. Είχα μέσα στη μέθη των χιλιομέτρων τη νηφαλιότητα να διακρίνω ένα σημάδι αισιοδοξίας σ’ αυτά τα παιδικά πρόσωπα.
Τι είναι αυτό που κάνει το Σπάρταθλο διαφορετικό από κάθε άλλο αγώνα που έχω τρέξει; Τα χιλιόμετρα του, τα σφιχτά χρονικά του περάσματα, οι αστάθμητοι παράγοντες που από χρονιά σε χρονιά μπορεί να αλλάξουν, κι αυτά που μοιράζεσαι με τους συναθλητές μέσα στην μοναξιά των χιλιομέτρων. Όσα δίνεις και παίρνεις με την ομάδα υποστήριξης σου που σε ζουν στις χειρότερες στιγμές σου αλλά βιώνουν και πολλές φορές την ανάσταση σου και ανακουφίζονται . Οι άνθρωποι του Σπαρτάθλου που σαν οικογένεια υποδέχονται τον κάθε αθλητή από τη στιγμή που θα δεχτούν την αίτηση του. Οι εθελοντές που αδιάκοπα σε φροντίζουν. Άνθρωποι από τόσες χώρες, ριγμένοι σε ένα ποτάμι με μοναδική κατεύθυνση τα πόδια του Βασιλιά Λεωνίδα. Αυτά αποτελούν το Σπάρταθλο. .. και το ποτάμι του δεν θα σταματήσει ποτέ να κυλά!
Angela Terzi